ฎีกาที่ 907/2548 สินค้าหายไม่รู้ว่าใครเอาไป ก็เป็นเหตุให้ผู้รับผิดชอบถูกเลิกจ้างได้

     การที่สินค้าคงคลังซึ่งอยู่ในความควบคุมดูแลของโจทก์ซึ่งเป็นลูกจ้างขาดหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุเป็นจำนวน 52,609.54 กิโลกรัม คิดเป็นมูลค่าจำนวนถึง 6,261,222.15 บาท นับว่าเป็นจำนวนมาก   แม้จะรับฟังไม่ได้ว่าเกิดจากการกระทำของผู้ใดก็ตาม   แต่ก็แสดงให้เห็นว่าโจทก์บกพร่องในหน้าที่การงาน ปล่อยปละละเลยไม่ควบคุมดูแล ขาดความระมัดระวัง จนเป็นเหตุให้สินค้าของจำเลยซึ่งเป็นนายจ้างขาดหายไปเป็นจำนวนมาก   ทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย การกระทำของโจทก์ดังกล่าวจึงเป็นกรณีประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 119(3) แล้ว กรณีจึงไม่จำต้องวินิจฉัยถึงว่า โจทก์ได้กระทำความผิดอื่นอีกตามที่จำเลยกล่าวหาโจทก์ในหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย ล.1 ดังที่จำเลยอ้างในอุทธรณ์อีกหรือไม่เมื่อโจทก์กระทำความผิดดังที่วินิจฉัยมาแล้ว จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย ดอกเบี้ย เงินเพิ่มสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์ซึ่งถูกเลิกจ้าง ทั้งมิใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำเลยไม่จำต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายในกรณีนี้แก่โจทก์เช่นกัน

หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 907/2548