ฎีกาที่ 829-830/2547 หนังสือบอกเลิกสัญญาจ้างโดยระบุเหตุผลว่าลูกจ้างประมาทเลินเล่อจนทำให้เสียหาย

หนังสือบอกเลิกสัญญาจ้างดังเป็นการแจ้งให้โจทก์ที่ 1 ได้ทราบถึงเหตุการณ์เลิกจ้างว่ามาจากการที่โจทก์ที่ 1 กระทำผิดไม่ว่าโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อในเรื่องการเก็บรักษาเงินของจำเลยที่ 2 จำนวน 446,639 บาท แล้วทำให้เงินนั้นสูญหายไป อันเป็นการระบุเหตุผลไว้ในหนังสือบอกเลิกสัญญาจ้าง ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 17 วรรคสาม ไว้แล้ว ส่วนข้อความที่ว่าโจทก์ที่ 1 ยักยอกทรัพย์สินของนายจ้างและจงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหายเป็นการผิดระเบียบข้อบังคับหมวดที่ 9 ข้อ 7.1 ทุจริตต่อหน้าที่ ข้อ 7.3 จงใจทำให้บริษัทฯได้รับความเสียหายนั้นเป็นแต่เพียงการอ้างข้อกฎหมายมาปรับบทแก่ความผิดของโจทก์ที่ 1 เท่านั้น มิใช่เหตุผลของการเลิกจ้าง และหากปรับบทกฎหมายคาดเคลื่อนไป จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นพนักงานตรวจแรงงานหรือศาลย่อมมีอำนาจปรับบทเสียใหม่ให้ถูกต้องได้ จำเลยที่ 2 จึงมีสิทธิยกเหตุกรณีที่โจทก์ที่ 1 ประมาทเลินเล่อ เป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง ตามมาตรา 119 (3) ขึ้นเป็นข้อต่อสู้ ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 17 วรรคสาม

หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 829-830/2547 บริษัทมิราเคิล คอนซัลแทนท์ จำกัด