ฎีกาที่ 5143/2547 เมื่อเลิกจ้างลูกจ้างแล้วจ่ายเงินให้ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นค่าชดเชย ถือเป็นค่าชดเชยตามกฎหมายหรือไม่

     ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยจ่ายเงิน 1,500บาท ให้โจทก์ในขณะเลิกจ้าง วันเดียวกับที่จำเลยมีหน้าที่ต้องชำระค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ขณะจำเลยจ่ายเงินดังกล่าวให้โจทก์จำเลยยังไม่ได้ตกเป็นผู้ผิดนัด    จึงยังไม่มีดอกเบี้ยในระหว่างผิดนัดเกิดขึ้น จึงต้องนำเงิน 1,500 บาท ที่จำเลยจ่ายให้โจทก์ไปหักกับเงินต้น และหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย จ.2 ระบุว่าจำเลยจ่ายค่าตอบแทนให้โจทก์เป็นเงิน 1,500บาทไม่แน่ชัดว่าจำเลยจ่ายเงิน 1,500 บาท ให้โจทก์เพื่อชำระเป็นค่าชดเชยซึ่งมีอัตราดอกเบี้ยในระหว่างผิดนัดเพียงร้อยละ 7.5 ต่อปี กรณีมีข้อสงสัย จึงต้องตีความว่าเป็นการชำระค่าชดเชยซึ่งเป็นคุณแก่จำเลยคู่กรณีฝ่ายซึ่งจะเป็นผู้ต้องเสียในมูลหนี้นั้น   ตามประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์ มาตรา 11 จึงต้องนำเงิน 1,500 บาท ที่จำเลยจ่ายให้โจทก์ในขณะเลิกจ้างไปหักออกจากค่าชดเชย

                                
(คัดย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 5143/2547 จากบริษัท มิราเคิล คอลซันแทนท์ จำกัด)