ฎีกาที่ 2966-2968/2548 ตัวอย่างของเงินเพิ่มร้อยละ 15 ของเงินค้างจ่ายทุกระยะเจ็ดวัน

    แม้ตามคำพิพากษาของศาลแรงงานจะแปลความได้ว่าศาลแรงงานกลางฟังว่าค่าครองชีพที่นายจ้างไม่จ่ายให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าจ้างส่วนหนึ่งก็ตาม    “แต่การที่นายจ้างจะต้องรับผิดจ่ายเงินเพิ่มเพราะเหตุไม่จ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างนั้น    ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 9 วรรคสอง จะต้องเป็นกรณีที่นายจ้างจงใจไม่จ่ายโดยปราศจากเหตุผลอันสมควร   เมื่อข้อเท็จจริงปรากฏว่าเหตุที่นายจ้างไม่ปรับขึ้นค่าจ้างและไม่จ่ายค่าครองชีพให้ลูกจ้าง  เพราะนายจ้างอ้างว่าไม่มีความผูกพันที่จะต้องจ่ายเงินดังกล่าวให้ลูกจ้าง     เนื่องจากเป็นพนักงานระดับผู้บังคับบัญชาไม่อาจเป็นสมาชิกสหภาพแรงงานแอคูชเน็ตได้   และปรากฏว่าลูกจ้าง  เป็นพนักงานระดับผู้บังคับบัญชาจึงไม่มีสิทธิได้ปรับขึ้นเงินเดือนข้อต่อสู้ของนายจ้างจึงมีเหตุผลอันสมควร   ดังนั้น   การที่นายจ้างไม่จ่ายค่าครองชีพให้ลูกจ้าง  จึงไม่เป็นการจงใจไม่จ่ายโดยปราศจากเหตุผลอันสมควร   นายจ้างไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม”

หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 2966-2968/2548