ฎีกาที่ 102-103/2547 เหตุใดที่ลูกจ้างนำทรัพย์สินของนายจ้างไปจึงไม่ถือเป็นความผิด

     ลูกจ้างนำถุงพลาสติกสำหรับใส่สารเคมีของนายจ้างที่ผ่านการใช้งานแล้วและนายจ้างได้นำไปทิ้งในถังขยะแล้วออกจากบริษัทนายจ้างโดยไม่ได้รับอนุญาตคนละ 2 ใบ แม้ว่าการกระทำของลูกจ้างทั้งสองเป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานนายจ้าง หมวด 8 ว่าด้วยวินัยและโทษทางวินัย ข้อ 3.1.10 และข้อ 3.2. ที่ว่าห้ามนำสิ่งของเครื่องมือเครื่องใช้ หรือผลิตภัณฑ์ของบริษัทฯ ไปใช้ประโยชน์ส่วนตัวหรือใช้เพื่อการอื่นซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับกิจการของบริษัทฯ โดยไม่ได้รับอนุญาต และการนำสิ่งของหรือทรัพย์สินของบริษัทฯ ออกจากบริษัทฯ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตามจะต้องแสดงใบอนุญาตนำสิ่งของหรือทรัพย์สินที่จะนำออกนั้นต่อยามรักษาการณ์
       แต่การที่ลูกจ้างทั้งสองนำถุงพลาสติกสำหรับใส่สารเคมีออกจากบริษัทนายจ้างเพียงคนละ 2 ใบ แม้ถุงพลาสติกดังกล่าวจะเป็นของนายจ้างแต่ก็เป็นถุงพลาสติกที่ใช้แล้วและนายจ้างได้นำไปทิ้งในถังขยะอันแสดงว่าหมดคุณค่าแก่นายจ้างแล้ว การกระทำของลูกจ้างทั้งสองจึงไม่น่าจะเกิดโทษแก่นายจ้าง ยังไม่พอถือว่าลูกจ้างทั้งสองมีความประพฤติชั่ว โกง ไม่ซื่อตรง อันเป็นการทุจริตต่อหน้าที่หรือจงใจขัดคำสั่งของนายจ้างหรือฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานในกรณีร้ายแรง ทั้งยังไม่ถึงขนาดเป็นเหตุอันสมควรที่นายจ้างจะเลิกจ้างลูกจ้างทั้งสอง

                                                                                       
หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 102-103/2547